Miskraam...

Een gevoelig en pijnlijk onderwerp. Een onderwerp waar (helaas) soms nog een taboe op rust. Bij deze deel ik mijn verhaal. Ik wil allereerst duidelijk maken dat iedereen anders omgaat met een zwangerschap en een miskraam en dat is helemaal oké. Iedereen mag dit op zijn/haar manier doen. Doe wat voor jou prettig voelt.

Je bent in verwachting en ineens wordt die verwachting je afgenomen. Je kunt heel veel verschillende emoties ervaren zoals woede, frustratie en verdriet. Ook kunnen je emoties enorm schommelen. Niet enkel omdat de hormonen nog in je lichaam aanwezig zijn.

Hoe ga je om met een miskraam? Dit is voor iedereen anders. De een kan het wat sneller verwerken dan de ander. Wat wel belangrijk is, dat je het verwerkt. Het wegstoppen van de emoties of jezelf veroordelen is geen goed idee. Al kunnen we hier soms goed in zijn.

Wat het juist lastig kan maken is het nog steeds een taboe kan zijn om te delen dat je een miskraam hebt gehad. Dit taboe wil ik graag doorbreken. Met name in Nederland wachten wij vaak tot we 3 maanden zwanger zijn voordat we het nieuws met iedereen delen. Stel dat het fout zou gaan? Hier is iedereen natuurlijk vrij in. Iedereen mag beslissen wat en wanneer iemand iets deelt.

2018

Een positieve zwangerschapstest! Op de verjaardag van mijn (overleden) moeder. Als dat geen mooi cadeau is vanuit boven... Ondanks dat mij verteld was dat het gemiddeld in het prille begin bij 30% mis kan gaan (voor de 4 weken, tijdens de innesteling ligt dit percentage zelfs op 50%), ging ik er niet vanuit dat dit überhaupt een optie was. Dit was een cadeau van mijn moeder. Dit gaat echt niet mis. (tenminste zo dacht ik)

Het was een enorme schok toen bleek dat het hartje niet klopte bij 8 weken. Een missed abortion. Een gemiste miskraam dus waarbij het vruchtje niet levensvatbaar is maar waarbij je lichaam het (nog) niet vanzelf afstoot. Na doorverwijzing naar de gynaecoloog werd mij aangeraden om misprostol te nemen. Dit zijn pillen die je inbrengt waardoor de baarmoeder gaat samentrekken. Op die manier komt de miskraam toch tot stand.

Tijdens en na deze miskraam was ik erg onzeker. Ik kreeg veel onbegrip. Bepaalde mensen wisten niet goed hoe ze hiermee om moesten gaan dus kozen ze er voor om niet meer met mij om te gaan. Er werd zelfs door iemand gezegd dat er altijd iets was met mij en dat diegene daar geen zin in had. Deze opmerking was voor mij toen een hele bittere pil om te slikken. Ik begreep het het niet. Het voelde voor mij alsof ik schuld had aan wat me was overkomen. Hoe kun je schuldig zijn aan het krijgen van een miskraam?

Lees: Dat ben je niet! Een miskraam kan iedereen overkomen.

Wanneer je een miskraam mee maakt, ben je in rouw. Ik kon er niet goed mee omgaan en belande in een postnatale depressie. Er volgde een tijd van rust, reflectie en groei.

Achteraf kan ik zeggen dat de miskraam mij heel veel gebracht heeft. Het heeft me sterker gemaakt. Ik kan beter omgaan met mijn emoties en heb sindsdien geen enkele depressie meer meegemaakt.

2019

Er volgde nog 2 vroege miskramen waarbij ik een vroege positieve zwangerschapstest in handen had, maar waarbij ik een paar dagen overtijd toch "menstrueerde". Ook volgde er nog een missed abortion. Tijdens deze missed abortion heb ik ervoor gekozen om goed voor mezelf te blijven zorgen om te voorkomen dat ik in een depressie zou belanden. Ik wilde geen herhaling van 2018. Ik ging sporten, bleef gezond eten en werkte gewoon door. Het voelde voor mij oké en ik kon er goed mee omgaan.

2020

Een positieve zwangerschapstest! Deze keer voelde de zwangerschap ook anders. Het bleef spannend tot aan de 1e echo waar we gelukkig deze keer een hartje zagen. December 2020 is onze lieve zoon geboren.

Deze week...

Momenteel maak ik weer een miskraam door. Deze keer heb ik besloten om alles beter te laten bezinken. Ik heb vrij genomen van mijn werk en ben thuis wat aan het opruimen. Dit is wat voor mij nu goed voelt. Ik luister nu ook naar mijn gevoel.

Toen we 5 weken geleden een positieve zwangerschapstest in handen kregen waren we ontzettend blij. We gunden Mees een broertje of zusje al had ik sterk het voorgevoel dat dit een meisje zou worden. De eerste 5 weken verliepen goed. Ik voelde me goed en op en top zwanger. Zoals bij al mijn zwangerschappen hadden we de meeste mensen al ingelicht. Ten eerste omdat ik ontzettend blij was en ten tweede omdat ik altijd open en eerlijk "moet" zijn. Dit zit in mijn aard. Ik had me nog voorgenomen om het voor me te houden omdat de relatie tussen mijn man en ik even op scherp heeft gestaan maar dit lukte mij niet. Ik kan niet sowieso niet liegen.

Ineens veranderde het gevoel wat ik had. Het voelde alsof mijn buik weer leeg was en de klachten zoals de misselijkheid en vermoeidheid waren ook ineens verdwenen. Ook verloor ik wat bloed. Minimaal nog, maar genoeg voor mij om me zorgen te maken. Ik liet een vroege echo maken. Helaas werd mij toen meteen bevestigd dat dit een miskraam was. In de auto terug heb verschrikkelijk moeten huilen. Ik voelde me gebroken, verdrietig en boos. Dat deze emoties er zo sterk uitkwamen verbaasde me ook.

In het verleden heb ik geleerd dat mijn emoties overdreven waren en dat ik ze beter niet kon hebben. Ik ben altijd al hoog sensitief geweest maar daar was geen ruimte voor. Hierna volgde een lange periode waarin ik moeite had met het tonen van mijn emoties. Ik was verhard en kon niet meer bij mijn gevoel. Hoewel ik de afgelopen jaren steeds beter bij mijn gevoel kon, was daadwerkelijk huilen wanneer ik verdriet had, voor mij nog een uitdaging. Tijdens het huilen in de auto was ik ook trots op mezelf en liet ik me lekker gaan. Ik had letterlijk schijt aan wat anderen (in dit geval automobilisten) van me dachten.

De verloskundige heeft een dag daarna een echo gemaakt en zei gaf mij aan dat ik nog zo pril zwanger ben, dat het ook kan betekenen dat ik een week te vroeg ben. Een late eisprong of late innesteling. Je wil dan voor jezelf geen hoop creëren maar dit gebeurd dan stiekem toch een beetje. Helaas heeft deze week de miskraam doorgezet. Ondanks dat het verdrietig is dat het een miskraam is geworden ben ik dankbaar dat mijn lichaam het deze keer zelf afbreekt en ik geen medicatie nodig heb.

Onbegrip van anderen

Ook in de praktijk hoor vaak dat er onbegrip is van andere mensen. Ik heb dit zelf ook meegemaakt. Dit kan erg pijnlijk zijn, vooral omdat je al zo kwetsbaar bent in deze periode. Je bewust zijn dat je wat gevoeliger bent kan helpen meer te relativeren. Mensen kwetsen je niet bewust of expres. Vaak weten ze niet hoe ze met iemand om moeten gaan. Je kunt dan ook onhandige opmerkingen krijgen zoals:

Het was gelukkig nog geen baby Gelukkig ruimt het lichaam het zelf op (bij normale miskraam) Je kan tenminste zwanger worden

Word je tenminste niet dik Het zal niet voor niets een miskraam zijn geweest

Ondanks dat er in deze opmerkingen een kern van waarheid zit, kan het uiterst pijnlijk zijn om deze te uiten. Ken je iemand die een miskraam meemaakt? Kijk dan een beetje uit met wat je tegen diegene zegt. Toon begrip, geen oordeel. Vraag naar iemand zijn/haar gevoel en vul dit niet in. Een miskraam is voor iedereen anders. Iedereen heeft het recht daar op haar manier mee om te gaan. Voor degene die een onhandige opmerking naar zich toegeslingerd krijgen: Dit zegt niets over jou. Pak het niet persoonlijk op. Iemand is zelf verantwoordelijk voor woorden die hij/zij in de mond legt. Sommige mensen zijn zich niet bewust van de impact die deze woorden kunnen hebben terwijl ze je pijn proberen te verzachten. Sommige mensen zijn niet empathisch. Boos worden op je vis omdat hij niet kan vliegen heeft ook weinig zin. Wel kun je er voor kiezen om in het vervolg een vogel te nemen. ;)

Liefs Ellen Borsboom Praktijk Momentje voor Jezelf

p.s. ik heb deze keer ontzettend veel lieve en begripvolle reacties gekregen. Niet alleen van vrienden en familie maar ook van de klanten die ik helaas heb moeten annuleren. Dank jullie wel.